تولد محمد مهدی

سه سال گذشته، باورم نمی شود  چه زود گذشت و من هنوز گاهی باورم نمی شود که تو کنار منی آمدنت ناباورانه بود و بودنت لذت بخش است. دوای تمام دردها ، غم ها و خستگی هایم است . وقتی نرمی بدنش را در آغوش می کشم، وقتی سر و صورت و دهانش را می بوسم و می بویم  هیچ غمی نمی ماند.

من می دانم قدر  زمانی را که برای اولین بار لب هایت روی هم لغزید و صوتی شبیه ماما از بینشان خارج شد..قدر چشمان معصومت که پر از سوال اند.به چشم هایت فکر می کنم،به دریای پاکی که قطره ای آلودگی به آن راه نیافته.به چشم هایت فکر می کنم و سیر نمی شوم.به اولین قدم هایت فکر می کنم،به اولین موفقیت هایت،به اولین توپی که شوت می کنی،به اولین باری که جیشت را خبر می دهی.به اولین لقمه ای که خودت به دهانت می گذاری.به تو فکر می کنم کودکم.به کودکی کردن خودم در کنار تو فکر می به جبران تمام راه های نرفته پا به پای تو قدم بر خواهم داشت.به تو فکر می کنم.به اولین روزی که از من جدا می شوی. به اولین روز مدرسه رفتنت به اولین باری که در اتاقت را به رویم می بندی.به پشت لب هایت که سبز می شوند.به صدایت که مردانه می شود.به شانه هایت که عریض می شوند برای تکیه گاه شدن.به تو فکر میکنم.به اولین اشک های پنهانیت.به اولین دردی که می کشی.به اولین رنجی که می بری.به اولین باری که شکست می خوری....به تو فکر می کنم که مرد شدی. که زندگی کردن را بلد شدی. و می دانم که یک روزی می رسد که خودم باید با این دست های خسته ام،از آشیانه مان پرت بدهم و برای در آغوش کشیدن زندگی تشویقت کنم . می دانم روزی چقدر این بودن ها را کم خواهم داشت

پسر عزیزم تولدت مبارک